Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα...

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Της Κυριακής

Όχι, δεν σε ξέχασα...
Σε έχω κοιμήσει σε μια γωνιά του μυαλού μου, γιατί η σκέψη σου με φθείρει.

Βραδάκι πήγα εκεί, για εκείνη την πέτρα και τις σκανδαλιές της...
Θέλοντας και μη, σε θυμήθηκα.

Ξέμπλεξα γρήγορα, γιατί κάποιο Αόρατο χέρι άνοιγε τις πόρτες, δίνοντάς μου προτεραιότητα.

Μπορούσα να φύγω γρήγορα από κει, μα τα πόδια πήγαιναν αντίθετα...

Με βρήκα να κοιτάζω πάλι, πως κουρνιάζουν τα πουλιά.

Κάποια είχαν ήδη πέσει στα κρεβάτια τους.




Τράβηξα προς την θάλασσα.

Ένα νεόνυμφο ζευγάρι περίμενε τον φωτογράφο.

Είχα φτάσει πρώτη εγώ και τους φωτογράφησα.
Τους ευχήθηκα "βίον ανθόσπαρτον" και "Πολλούς απογόνους".
Μετά, πήγα πιο κοντά στη θάλασσα.
Ήταν αργά για να κάνω μπάνιο, κι ας φορούσα το μαγιό.
Άλλωστε εκείνο το σημείο ήταν γεμάτο βράχια.



Υγ. Να θυμάμαι, μια και δεν έρχομαι συχνά.
Νομίζω, πριν δυο Πέμπτες.
Δε μου λέει τίποτα το αποτέλεσμα.
Σα να μην υπάρχει αποτέλεσμα.
Κάπως έτσι.

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Η γιορτή του πατέρα

Είχε πολλά για Σένα, η αποψεινή βραδιά, παππού - πατέρα!
Αιωνία σου η μνήμη!

Η Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ Νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο μεγάλο "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" σε όλους όσους "περπατήσαμε" μαζί απόψε και όλους όσους στήριξαν αυτή την προσπάθειά μου. Άξιζε τόσο άγχος και κούραση. Όσο έχω μνήμη, δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την βραδιά! Ευχαριστώ Θεό και ανθρώπους!

Πριν από 11 λεπτά · ·

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Να το θυμάσαι...

Δεν ήταν εύκολο, μην πεις!
Το ανέβαλα.
Δεν ήμουνα έτοιμη για δύσκολα σήμερα.
Ούτε ξέρω αν θα είμαι ποτέ έτοιμη γι' αυτό.
Όταν τηλεφώνησα για την αναβολή, χάρηκα που ο γιος σου δεν είχε κλείσει ποτέ το ραντεβού!
"Το είχε ξεχάσει..."

Ποτέ και για τίποτα εμείς, δεν είμασταν, ούτε θα είμαστε ποτέ!
Πόσο μάλλον σήμερα που βρέχει!

Σε αντίθεση με τα λόγια του τραγουδιού, αν και βρεγμένοι, σήμερα την "φοβηθήκαμε"...
Η παραμικρή σταγόνα μαστιγώνει το βρεγμένο κορμί, την βρεγμένη ψυχή, όλα.

Να το θυμάσαι...
Ποτέ δε θα είμαστε έτοιμοι γι' αυτό, ακόμα κι αν έχει ήλιο!

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Παραλυμένη...



Παραλύω, παππού!
Σου μοιάζει τόσο πολύ ο γιος σου!
Δεν αντέχεται, όχι γιατί μου λείπεις εσύ, άλλωστε ποτέ δεν ζήσαμε μαζί, αλλά μου θυμίζει τόσο πολύ κάποιες εκφράσεις σου, Έλεος!

Μόνο να την βγάλω καθαρή!

Κι είχα πει δεν θα ξαναπεράσω από δω κι ότι το κεφάλαιο έκλεισε προχθές με τα κλειδιά...

Ποτέ μη λες, ποτέ!

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Της συγγνώμης



συγγνώμη που σ' αγάπησα πολύ...

Της στάσης



μια στάση, εκεί

Καθρέφτης



καθρέφτης

Καθρέφτης



καθρέφτης

της σιωπής



δε λες κουβέντα

Το δίχτυ



το δίχτυ

Μαχαίρια 3



αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι

Μαχαίρια 2



αυτά τα χέρια είναι μαχαίρια

Μαχαίρια 1



τα κορμιά και τα μαχαίρια

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Χωρίς "σύνδεση"

"Ο αριθμός που καλείτε, δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή. Παρακαλούμε ελέγξτε τον αριθμό που καλέσατε ή συμβουλευτείτε τους καταλόγους..."

Ε, πώς ν' αντιστοιχεί;

Μπορεί οι ουρανοί να είναι γεμάτοι καλώδια...

Γράψε, "λάθος" Κατερίνα!

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Απειλή

Κάποτε ... στον παλιό υπολογιστή, πριν χρόνια, κόλλαγα στην λέξη: "Δημιουργία".

Τώρα... κολλάω στο "google" στην αναζήτηση ενημέρωσης...

Όχι! Αυτή τη φορά, δε θέλω να μάθω. Τίποτα!

Δε θέλω να ξέρω τίποτα!

Κάτι μου είπαν, πάλι, τα πουλιά και τα όνειρα... και μετά τα γεγονότα.

Όπου μπορώ γυρίζω την πλάτη, όπως τότε με σένα, που έγινα πέτρα.

Τώρα όμως, αν συμβεί κάτι... ξέρω, δεν θα τ' αντέξω!

Σε προειδοποιώ: αν ψάχνεις για παρέα Εκεί ψηλά, μόνο μην το τολμήσεις!

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

15/1/2010

...Τα άλλα δεν τα έγραψα.
Ίσως άλλη στιγμή.
Θα κρατήσω μόνο τα κύρια σημεία...

Πήγα Εκεί.
Δεν ήσουνα...
Ή ήσουνα;

Ο κυρ Γιώργος συγκινήθηκε πολύ.
Με κράτησε ώρα στην αγκαλιά του.
Μάλλον δεν πάει κανένας να τον δει...

Όταν μ' άφησε απ' την αγκαλιά του, έψαχνε στην ντουλάπα του.
Τα χέρια του έτρεμαν...
Νόμιζα πως έψαχνε την ζακέτα του, μήπως με συνόδευε πιο έξω...
Όταν τον είδα να μου δίνει λεφτά... (και πολλά λεφτά!) τρελάθηκα!
Μαλώσαμε.
Επέμενε, επέμενα.
Μόνο όταν τον απείλησα ότι δεν θα ξαναπάω να τον δω, μόνο τότε τα έβαλε στην κρυψώνα τους.
Συγκινημένοι και οι δυο όταν έφυγα.
Εγώ είχα ένα λόγο παραπάνω να είμαι συγκινημένη.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Ούτε να το χωνέψω!
Βρήκε άνθρωπο να πληρώσει για την αγάπη!

Κατέβηκα τα μισά σκαλιά.
Τα μέτρησα νοητά. Πάλι και ξαναπάλι. Ποτέ μου δεν κατάφερα να τα μετρήσω σωστά!
Ίσως την επόμενη φορά.

Σταμάτησα ξανά στα κορίτσια.
Μιλήσαμε γενικά, μέχρι που θυμήθηκα και ρώτησα αν πήγε εκεί ο κυρ Νίκος...
Ζωντάνεψε το χαμόγελό μου με το "Ναι" και λαχτάρησα να τον συναντήσω.

Ήταν αργά όμως...
Ο κυρ Νίκος σου κάνει παρέα εκεί ψηλά και σου λέει πάλι ανέκδοτα.
Πάλι ζωγραφίζει, αλλά αυτή τη φορά στους ουρανούς.

Έφυγε το καλοκαίρι. Στις 17 Αυγούστου 2009. Εγώ ήμουνα διακοπές.

Μου έδειξαν το δωμάτιο...

Έφυγα.
Κατέβηκα και τα υπόλοιπα σκαλιά.
Αυτά ούτε που σκέφτηκα να τα μετρήσω.

Είχε νυχτώσει.
Έβρεχε πάλι.
Έτρεχα...
Ούτε που ήξερα πια πως ένιωθα.

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Παγωμένη νύχτα

Απόψε ήταν μια παγωμένη νύχτα και συνεχίζει να είναι, απ' όλες τις πλευρές...
Σαν απόψε, σαν αύριο, σαν χθες, σαν τώρα.

Τώρα ήρθα στον υπολογιστή, μόνο για να σου γράψω.
Απ' το μεσημέρι δεν έχουμε θέρμανση και καθόμουνα στο τζάκυ...
Αύριο μπορεί να έρθει ο μάστορας και το σπίτι είναι παγωμένο.
Οι καρδιές μας να δεις!
Και οι χτύποι βουβάθηκαν.
Καλύτερα...

Μετά, που έμεινα μόνη μου εκεί και ο γιος σου πήγε για ύπνο, σκεφτόμουνα:
"Να βάλω δυο ξύλα ή να τ' αφήσω να σβήσει και να πάω νωρίς για ύπνο, να πάψω να σκέφτομαι;..."

Τότε θυμήθηκα που κάποτε είχα κάψει το βιβλίο της μάννας και μετά από χρόνια χρησιμοποίησα τη σκηνή για να το μετατρέψω σε μυθιστόρημα.
Μετά σκέφτηκα μήπως θα ήταν καλύτερα να κάψω και το δικό σου...
Σκέφτηκα όμως πως θα είναι δώρον άδωρον, αφού ήδη ανέβασα αποσπάσματα στον αέρα, αφού είναι ήδη σε χέρια φίλων και γνωστών, υπό μορφήν φωτοτυπίας, πέρα απ' τον υπολογιστή, τα τσιπάκια, τους σκληρούς δίσκους και τους μαλακούς...

Έτσι, θα σε ζέσταινα απόψε...
Όχι, παππού μου. Τότε ήμουνα απογοητευμένη, γιατί νόμιζα πως δεν άξιζαν τα γραπτά μου.
Τώρα ξέρω άλλα...

Όχι, δεν είμαι απογοητευμένη.
Ίσα ίσα νιώθω και υπερήφανη.
Απλά, θα σου κράταγα μια διαφορετική συντροφιά, απ' το να σου κρατάω το χέρι σου, όπως τότε...

Δεν ήρθα όμως για να μείνω.
Έχουν ξυλιάσει τα γυμνά πόδια μου.
Μια ζωή ξυπόλητη, σαν τους γύφτους, χειμώνα καλοκαίρι!
Ήρθα για να σου γράψω ότι σε σκέφτομαι, ότι σ' αγάπησα πολύ, και όλα όσα εσύ ξέρεις.

Όχι, δεν θα κάψω το βιβλίο σου!
Θα γεμίσω ξύλα το τζάκυ (ναι με υ, μια ζωή επαναστάτρια) και θα κάτσω εκεί δίπλα, να διαβάσω τι έγραφα τότε στο βιβλίο της μάννας, γιατί το έχω ξεχάσει.

Να θυμηθώ άλλες βραδιές που κι εκείνες πονούσαν, σαν την αλήθεια.
Καληνύχτα, μπαμπά!
Αύριο, μετά τον μάστορα του καυστήρα, θα πάω εκεί.
Αιωνία σου η μνήμη και προστάτεψε σε παρακαλώ την καρδιά μου.
Να' ναι βουβή κι αθόρυβη, όπως απόψε.

Στο Πήλιο χιόνισε.
Γι' αυτό και τόση παγωνιά.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Ο δαίμων του χρόνου

Παππού, μπέρδεψα τις ημερομηνίες...
Λογικό, αφού γύρισα τόσο πίσω...
Γι' αυτό και τα εμπόδια ακόμα για την Ζαγορά...
Ως τότε, στα χνάρια σου.
Στα φανερά, εννοώ.

Αποδείξεις...

Οι αποδείξεις για τα λόγια... τα γραμμένα.



Κι άλλο λάθος! Χρόμος=Χρόνος
Είναι που σκέφτομαν τον "Δρόμο"...
Είναι που βιάζομαι να φύγω απ' τα χνάρια σου και να πάω στ' άλλα...
Η Πέτρα φωνάζει: "Στάσου στα ίσσια σου!" λέει.

Να την δικάσετε

Γύρισα.
Τώρα "από που;" μη με ρωτάς.
Χθες και σήμερα ταξίδεψα πολύ.
Ζαλίστηκα.

Πριν, είχα κέφι να σου γράψω.
Ασχολήθηκα όμως με τις φωτογραφίες και είδα πως είχα ξεχάσει να σου γράψω ότι κι εκεί βρήκα τον "Φίλο μου", τον Άγιο Εφραίμ, όπως και τα μπορντό κυκλάμινα.
Τα φωτογράφησα.
Φεύγοντας μου φώναζε η παπαδιά:
"Έχω κι άλλα στο μπαλκόνι!" και μου τα έδειχνε από ψηλά.
Πώς δεν τα είδα, όταν φωτογράφιζα;
Ούτε που είδα, αν είχε λουλούδια.
Κοίταζα κατά κει...
Τώρα, τι να δω, από τόσο μακριά;
Μου αρκούσαν αυτά που είδα κάτω.
Ας ήταν και μόνο η ρίζα, χωρίς λουλούδια.

Να μην τα πολυλογώ.
Μόνο να γράψω άλλο ένα σημάδι, που είδα φεύγοντας.
Το Χριστουγεννιάτικο δεντράκι άναψε, κι ας ήταν ο Αι - Βασίλης πεσμένος απ' τον αέρα.
Δεν είδα εκεί γύρω παιδιά.
Αν τον έβλεπαν, σίγουρα θα τον σήκωναν.
Κι εγώ, ούτε που σκέφτηκα εκείνη την ώρα να πάω να τον σηκώσω.
Κόλλησα...
Θυμήθηκα το πέρσι...
Θυμήθηκα το φέτος...
Και μετά φύγαμε.

Πάμε στην βόλτα μας.
Εκεί περάσαμε όμορφα.
Μόλις βγήκαμε απ' το μαγαζί είδαμε ότι όλα ήταν μούσκεμα κι ότι πάλι ψιχάλιζε!
Πόσο συγκινήθηκες απόψε;
Πόσο;

Ο γιος σου έβαλε σι ντι.
Πρώτο τραγούδι: "Και λέγε, λέγε, ο Χριστιανός τρελάθηκα..."
Δεν του άρεσε.
Το άλλαξε αμέσως.
Είχε ανάγκη από κάτι πιο βαρύ:
"Του κόσμου τον περίγελο..." το δεύτερο.
Το άφησε.

Ξεχάστηκα, κοιτάζοντας εκεί στο τζάμι τις σταγόνες που ενώνονταν και γίνονταν μία και μετά κυλούσε αργά αργά στο τζάμι, σαν να ' ταν δάκρυ.
Ένα δάκρυ, δύο, δέκα δάκρυα.
"Ελάτε να την πιάσετε..." άκουσα δυο δυνατές φωνές να τραγουδάνε.
Ο ένας ήταν ο Στράτος Διονυσίου.
Ο άλλος ήταν ο γιος σου.
Δε μίλησα.
Τον άφησα να εκτονωθεί, κι ας κόντευε να μου σπάσει το τύμπανο.

Ξανά οι σταγόνες της βροχής.
Ξανά το ίδιο τραγούδι.
Ξανά και ξανά.
Μέχρι που φτάσαμε σπίτι, πάταγε συνέχεια αυτό το τραγούδι.
Ξανά οι μικρές σταγόνες ενώνονταν και γίνονταν μία μεγάλη.
Ατελείωτες οι σταγόνες.
Ατελείωτος και ο Στράτος.
Και ο γιος σου.
Μάλλιασε η γλώσσα του και κανένας δεν έτρεξε να τον βοηθήσει να την πιάσει!
Να την δικάσει!
Να την καταδικάσει!
Να ησυχάσουμε!

"Να την καταδικάσετε..." αναρρωτήθηκα κάποια στιγμή. Ποια; Εμένα; Πλάι του ήμουνα. Ας μ' έπιανε... Ας με καταδίκαζε!
Πάλι δεν μίλησα.
Δεν ήταν ώρα για απορίες.

... Ύστερα, το τραγουδούσε δυνατά και μ' αγκάλιαζε.
Κι εγώ.
Βουβά, χωρίς λόγια.
Αφού μιλούσε ο Στράτος.
Ίσως και η καρδιά του.
Η ψυχή του το ξέρει, αν ζήλεψε και πόσο αυτή την αγάπη.

Γι' αυτό παπού μου, ως τις 15, άσχετα με το τι θα κάνω με το βιβλίο, θέλω να κλείσει αυτό το κεφάλαιο, στο έτσι...
Στα μαλακά.
Ένα χρόνο μετά, πιάσαν κάκαδο οι πληγές και δεν επιτρέπεται το ξύσιμο.
Μέχρι σήμερα ήταν για κείνον.
Μέχρι την Πέμπτη είναι για μένα.
Θέλω να πάρεις την θέση σου.
Ήσουνα ο πατέρας του άντρα μου.
Σ' αγάπησα...
Μπορεί να με μπέρδεψες, μα τον γιο σου ερωτεύτηκα.
Εσύ ήσουνα το παραμύθι...
Πρέπει να πάρει "ΤΕΛΟΣ", γιατί το παιδί κοιμήθηκε και θα το ξυπνήσουμε...
Δεν κάνει.
Έχει κι άλλα παραμύθια η ζωή, τόσο αληθινά, σαν το δικό σου.
Θα το ξεγελάσουμε το παιδί, κι ας ζητάει το ίδιο και το ίδιο, σαν τον γιο σου...

Όταν φτάσαμε στην γειτονιά μας, δεν έβρεχε!
Όλα είχαν στεγνώσει!
Ή, εδώ δεν είχε βρέξει.

Πρώτα έκλεισε η πόρτα του αυτοκινήτου και μετά σταμάτησε ο Στράτος να την κυνηγάει...
Ο γιος σου συνέχισε, μέχρι και μέσα στο σπίτι.
Με είχε κολλήσει και το τραγουδούσα κι εγώ μαζί του.

"Ελάτε να την πιάσετε, να την καταδικάσετε, να μην γλυτώσει!"
Δεν γλύτωσα.
Μ' έπιασε.
Τριάντα χρόνια τώρα.

Η γειτονιά μας, ναι, ήτανε στεγνή.
Στο αυτοκίνητό μας όμως, ακόμα εκείνες οι σταγόνες βροχής ενώνονται και γίνονται μία.

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Ένα χρόνο μετά...

...Όσο για μένα, "Ζω! Μετά από σένα, Ζω!"
Εσύ με άλλαξες τόσο πολύ!
Τώρα πια, βλέπω χωρίς παροπίδες...
Πονάει, αλλά η αλήθεια είναι ότι καλύτερο!
Την άντεξα, την αντέχω και θα την αντέξω για όσο χρειαστεί ακόμα.
"Δε μπορώ και να κάνω αλλιώς. Η ζωή δε γυρίζει πίσω, δεν τελειώνει ο ουρανός..."

Στην μνήμη σου

Πάμε παππού...
Ότι έκανα, για την μνήμη σου ήταν.
Λίγοι μπορούν να το καταλάβουν.
Ίσως και κανένας.
Όλες αυτές τις μέρες, παρ' όλο που ταξίδευα....., εσένα σκεφτόμουνα και το ξέρεις.
Ακόμα και το μπλογκ αυτό, "άρωμα" από σένα έχει.
Μόνο εσύ και κάποιοι λίγοι ξέρουν, τι σήμαινε για μένα το όνομα "Αύρα", όπως και το "Πέτρα"...
Κάποτε, όποτε, θα το μάθουν και οι άλλοι και θα καταλάβουν.
Εκεί, στην "Θαλασσινή Αύρα", παππού, ανταμώσανε τρεις Αύρες.
Οι άλλες ήταν η "Βουνίσια" και η "Πέτρινη".
Γι' αυτό έγινε σεισμός!
Εκεί αναρρωτήθηκα μέσα μου, αν έβρισκα τελικά τα λεφτά, αν θα τα διέθετα για να εκδόσω το βιβλίο σου ή αν θα τα χάριζα στα παιδιά, για να πάνε μια ώρα νωρίτερα στην πατρίδα τους και στις οικογένειές τους.
Με είχαν αγγίξει πολύ!
Όταν είδα πως η ζυγαριά ισσοφάρισε, ένιωσα τύψεις.
Τόσο με σένα, όσο και μ' εκείνους.
Μετά κατέληξα πως, αφού δεν είμαι πλούσια, δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ' τα δυο και πρέπει να προσαρμοστώ με τις υπάρχουσες συνθήκες.
Όχι, δεν μπορώ να δανειστώ για να βοηθήσω τα παιδιά!
Όχι, δεν μπορώ να δεχτώ την οικονομική χορηγία κάποιων φίλων και γνωστών στην μνήμη των δικών τους πατεράδων, για να καμαρώνω εγώ για το βιβλίο σου!
Ούτε και μπορώ να τους επιβάλλω να διαθέσουν την όποια χορηγία στα παιδιά!
Οπότε, το θέμα βιβλίο παγώνει.
Εγώ το παγώνω.
Όχι, δεν μου λείπει η δόξα!
Άλλα μου λείπουν.
Κι ούτε θα σε "πουλήσω" ποτέ, όπως δεν "πούλησα" και την μάννα!
Να το ξέρεις!
Αυτά τα βιβλία γράφτηκαν με πένα ψυχής και είναι για να χαρίζονται.
Δυστυχώς, τέτοιος εκδοτικός οίκος δεν υπάρχει.
Ξέρεις πόσο υπερήφανη είμαι.
Άλλωστε είναι και χειμώνας... όπως ήταν και πέρυσι... τέτοια εποχή.
Όχι, όμως, δεν ξέρω ακόμα, αν κάποια στιγμή θ' αλλάξω γνώμη...
Ίσως και να δανειστώ.
θα δείξει...
Εσύ εκεί ψηλά, σίγουρα, κάτι ξέρεις παραπάνω.
Στην πορεία θα το μάθω κι εγώ.
Αιωνία σου η μνήμη, πατέρα!
Πατέρα του άντρα μου και δικέ μου!

Στίγμα εκείνων των στιγμών:

Παρασκευή, 08 Ιανουαρίου 2010

Το σχέδιό μου στην μνήμη του πεθερού μου...

Το σχέδιό μου ήταν βιαστικό μεν, γιατί ο καπετάνιος θα έφευγε την άλλη μέρα κι εγώ ήθελα να είναι όλο το πλήρωμα, (τουλάχιστον αυτό που είχε αντέξει και παρέμεινε εκεί, στο σαπιοκάραβο... με τόσες στερήσεις), στην μνήμη της απουσίας του ενός χρόνου από την Φυγή απ' αυτή τη ζωή του πεθερού μου.

Το σχέδιο έλεγε:

Από 10 ευρώ στο κάθε παιδί και άλλα 20 ευρώ σ' αυτόν που θα κέρδιζε το φλουρί.

Για τον καπετάνιο είχα μια χρονοκάρτα.
"Έτσι συμβολικά, για να μιλήσει στην γυναίκα του!" όπως του είπα.
Εκείνος γέλασε, για να μη με προσβάλλει, την πήρε και την χάρισε σε κάποιον ναύτη, γιατί έτσι κι αλλιώς εκείνος είχε τηλέφωνο με σύνδεση.

Δεν θα γράψω πως ένιωσα! Αυτά αφορούν δικές μου, πιο προσωπικές στιγμές και αυτό το blog έχει άλλον σκοπό. Πάντως, χάρηκα πολύ, και ένιωσα πολύ συγκινημένη κοντά τους. Το θεώρησα το καλύτερο μνημόσυνο στον πεθερό μου και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το:
με πόσο μεγάλο σεβασμό δεχθήκανε την αφορμή, όλοι τους!

(Βλέπεις, ο πατέρας είναι πάντα πατέρας, για όλους τους ανθρώπους, άσχετα με το χρώμα, την γλώσσα κ.λ.π. )

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Παρόν, πάλι!

Καλά! Ήταν δυνατόν να μην περάσω κι από δω, σήμερα;
Σε φωνάξαμε, παππού!
Ξέρω ότι ήσουνα εκεί!
Σε ένιωσα!
Ευχαριστημένος;
Αυτόν τον τρόπο ξέρω εγώ...