Της Κυριακής

Όχι, δεν σε ξέχασα...
Σε έχω κοιμήσει σε μια γωνιά του μυαλού μου, γιατί η σκέψη σου με φθείρει.

Βραδάκι πήγα εκεί, για εκείνη την πέτρα και τις σκανδαλιές της...
Θέλοντας και μη, σε θυμήθηκα.

Ξέμπλεξα γρήγορα, γιατί κάποιο Αόρατο χέρι άνοιγε τις πόρτες, δίνοντάς μου προτεραιότητα.

Μπορούσα να φύγω γρήγορα από κει, μα τα πόδια πήγαιναν αντίθετα...

Με βρήκα να κοιτάζω πάλι, πως κουρνιάζουν τα πουλιά.

Κάποια είχαν ήδη πέσει στα κρεβάτια τους.




Τράβηξα προς την θάλασσα.

Ένα νεόνυμφο ζευγάρι περίμενε τον φωτογράφο.

Είχα φτάσει πρώτη εγώ και τους φωτογράφησα.
Τους ευχήθηκα "βίον ανθόσπαρτον" και "Πολλούς απογόνους".
Μετά, πήγα πιο κοντά στη θάλασσα.
Ήταν αργά για να κάνω μπάνιο, κι ας φορούσα το μαγιό.
Άλλωστε εκείνο το σημείο ήταν γεμάτο βράχια.



Υγ. Να θυμάμαι, μια και δεν έρχομαι συχνά.
Νομίζω, πριν δυο Πέμπτες.
Δε μου λέει τίποτα το αποτέλεσμα.
Σα να μην υπάρχει αποτέλεσμα.
Κάπως έτσι.