15/1/2010

...Τα άλλα δεν τα έγραψα.

Ίσως άλλη στιγμή.
Θα κρατήσω μόνο τα κύρια σημεία...

Πήγα Εκεί.
Δεν ήσουνα...
Ή ήσουνα;

Ο κυρ Γιώργος συγκινήθηκε πολύ.
Με κράτησε ώρα στην αγκαλιά του.
Μάλλον δεν πάει κανένας να τον δει...

Όταν μ' άφησε απ' την αγκαλιά του, έψαχνε στην ντουλάπα του.
Τα χέρια του έτρεμαν...
Νόμιζα πως έψαχνε την ζακέτα του, μήπως με συνόδευε πιο έξω...
Όταν τον είδα να μου δίνει λεφτά... (και πολλά λεφτά!) τρελάθηκα!
Μαλώσαμε.
Επέμενε, επέμενα.
Μόνο όταν τον απείλησα ότι δεν θα ξαναπάω να τον δω, μόνο τότε τα έβαλε στην κρυψώνα τους.
Συγκινημένοι και οι δυο όταν έφυγα.
Εγώ είχα ένα λόγο παραπάνω να είμαι συγκινημένη.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Ούτε να το χωνέψω!
Βρήκε άνθρωπο να πληρώσει για την αγάπη!

Κατέβηκα τα μισά σκαλιά.
Τα μέτρησα νοητά. Πάλι και ξαναπάλι. Ποτέ μου δεν κατάφερα να τα μετρήσω σωστά!
Ίσως την επόμενη φορά.

Σταμάτησα ξανά στα κορίτσια.
Μιλήσαμε γενικά, μέχρι που θυμήθηκα και ρώτησα αν πήγε εκεί ο κυρ Νίκος...
Ζωντάνεψε το χαμόγελό μου με το "Ναι" και λαχτάρησα να τον συναντήσω.

Ήταν αργά όμως...
Ο κυρ Νίκος σου κάνει παρέα εκεί ψηλά και σου λέει πάλι ανέκδοτα.
Πάλι ζωγραφίζει, αλλά αυτή τη φορά στους ουρανούς.

Έφυγε το καλοκαίρι. Στις 17 Αυγούστου 2009. Εγώ ήμουνα διακοπές.

Μου έδειξαν το δωμάτιο...

Έφυγα.
Κατέβηκα και τα υπόλοιπα σκαλιά.
Αυτά ούτε που σκέφτηκα να τα μετρήσω.

Είχε νυχτώσει.
Έβρεχε πάλι.
Έτρεχα...
Ούτε που ήξερα πια πως ένιωθα.