Ότι έκανα, για την μνήμη σου ήταν.
Λίγοι μπορούν να το καταλάβουν.
Ίσως και κανένας.
Όλες αυτές τις μέρες, παρ' όλο που ταξίδευα....., εσένα σκεφτόμουνα και το ξέρεις.
Ακόμα και το μπλογκ αυτό, "άρωμα" από σένα έχει.
Μόνο εσύ και κάποιοι λίγοι ξέρουν, τι σήμαινε για μένα το όνομα "Αύρα", όπως και το "Πέτρα"...
Κάποτε, όποτε, θα το μάθουν και οι άλλοι και θα καταλάβουν.
Εκεί, στην "Θαλασσινή Αύρα", παππού, ανταμώσανε τρεις Αύρες.
Οι άλλες ήταν η "Βουνίσια" και η "Πέτρινη".
Γι' αυτό έγινε σεισμός!
Εκεί αναρρωτήθηκα μέσα μου, αν έβρισκα τελικά τα λεφτά, αν θα τα διέθετα για να εκδόσω το βιβλίο σου ή αν θα τα χάριζα στα παιδιά, για να πάνε μια ώρα νωρίτερα στην πατρίδα τους και στις οικογένειές τους.
Με είχαν αγγίξει πολύ!
Όταν είδα πως η ζυγαριά ισσοφάρισε, ένιωσα τύψεις.
Τόσο με σένα, όσο και μ' εκείνους.
Μετά κατέληξα πως, αφού δεν είμαι πλούσια, δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ' τα δυο και πρέπει να προσαρμοστώ με τις υπάρχουσες συνθήκες.
Όχι, δεν μπορώ να δανειστώ για να βοηθήσω τα παιδιά!
Όχι, δεν μπορώ να δεχτώ την οικονομική χορηγία κάποιων φίλων και γνωστών στην μνήμη των δικών τους πατεράδων, για να καμαρώνω εγώ για το βιβλίο σου!
Ούτε και μπορώ να τους επιβάλλω να διαθέσουν την όποια χορηγία στα παιδιά!
Οπότε, το θέμα βιβλίο παγώνει.
Εγώ το παγώνω.
Όχι, δεν μου λείπει η δόξα!
Άλλα μου λείπουν.
Κι ούτε θα σε "πουλήσω" ποτέ, όπως δεν "πούλησα" και την μάννα!
Να το ξέρεις!
Αυτά τα βιβλία γράφτηκαν με πένα ψυχής και είναι για να χαρίζονται.
Δυστυχώς, τέτοιος εκδοτικός οίκος δεν υπάρχει.
Ξέρεις πόσο υπερήφανη είμαι.
Άλλωστε είναι και χειμώνας... όπως ήταν και πέρυσι... τέτοια εποχή.
Όχι, όμως, δεν ξέρω ακόμα, αν κάποια στιγμή θ' αλλάξω γνώμη...
Ίσως και να δανειστώ.
θα δείξει...
Εσύ εκεί ψηλά, σίγουρα, κάτι ξέρεις παραπάνω.
Στην πορεία θα το μάθω κι εγώ.
Αιωνία σου η μνήμη, πατέρα!
Πατέρα του άντρα μου και δικέ μου!
Στίγμα εκείνων των στιγμών:
Παρασκευή, 08 Ιανουαρίου 2010
Το σχέδιό μου στην μνήμη του πεθερού μου...
Το σχέδιό μου ήταν βιαστικό μεν, γιατί ο καπετάνιος θα έφευγε την άλλη μέρα κι εγώ ήθελα να είναι όλο το πλήρωμα, (τουλάχιστον αυτό που είχε αντέξει και παρέμεινε εκεί, στο σαπιοκάραβο... με τόσες στερήσεις), στην μνήμη της απουσίας του ενός χρόνου από την Φυγή απ' αυτή τη ζωή του πεθερού μου.
Το σχέδιο έλεγε:
Από 10 ευρώ στο κάθε παιδί και άλλα 20 ευρώ σ' αυτόν που θα κέρδιζε το φλουρί.
Για τον καπετάνιο είχα μια χρονοκάρτα.
"Έτσι συμβολικά, για να μιλήσει στην γυναίκα του!" όπως του είπα.
Εκείνος γέλασε, για να μη με προσβάλλει, την πήρε και την χάρισε σε κάποιον ναύτη, γιατί έτσι κι αλλιώς εκείνος είχε τηλέφωνο με σύνδεση.
Δεν θα γράψω πως ένιωσα! Αυτά αφορούν δικές μου, πιο προσωπικές στιγμές και αυτό το blog έχει άλλον σκοπό. Πάντως, χάρηκα πολύ, και ένιωσα πολύ συγκινημένη κοντά τους. Το θεώρησα το καλύτερο μνημόσυνο στον πεθερό μου και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το:
με πόσο μεγάλο σεβασμό δεχθήκανε την αφορμή, όλοι τους!
(Βλέπεις, ο πατέρας είναι πάντα πατέρας, για όλους τους ανθρώπους, άσχετα με το χρώμα, την γλώσσα κ.λ.π. )
Το σχέδιο έλεγε:
Από 10 ευρώ στο κάθε παιδί και άλλα 20 ευρώ σ' αυτόν που θα κέρδιζε το φλουρί.
Για τον καπετάνιο είχα μια χρονοκάρτα.
"Έτσι συμβολικά, για να μιλήσει στην γυναίκα του!" όπως του είπα.
Εκείνος γέλασε, για να μη με προσβάλλει, την πήρε και την χάρισε σε κάποιον ναύτη, γιατί έτσι κι αλλιώς εκείνος είχε τηλέφωνο με σύνδεση.
Δεν θα γράψω πως ένιωσα! Αυτά αφορούν δικές μου, πιο προσωπικές στιγμές και αυτό το blog έχει άλλον σκοπό. Πάντως, χάρηκα πολύ, και ένιωσα πολύ συγκινημένη κοντά τους. Το θεώρησα το καλύτερο μνημόσυνο στον πεθερό μου και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το:
με πόσο μεγάλο σεβασμό δεχθήκανε την αφορμή, όλοι τους!
(Βλέπεις, ο πατέρας είναι πάντα πατέρας, για όλους τους ανθρώπους, άσχετα με το χρώμα, την γλώσσα κ.λ.π. )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου