Εδώ μου βγήκε κι ένα "Αχ!" μαζί με την εικόκα!
Αναστεναγμός!
Ο Δάσκαλός μου!
Τι να εξηγώ τώρα, γιατί μου βγήκε; Από που να ξεκινήσω; Απ' το Λεύκωμα, απ' το ότι δεν διάβαζα όταν έπρεπε, άστα να πάνε!Στην άλλη ζωή, δάσκαλε, θα παραμείνω και η πρώτη μαθήτρια, γιατί μετά χάλασα...
Νίκος Διαμαντάκος, το όνομά του!
Κι αυτός με συγκίνησε, πολύ! Του τηλεφώνησα και είπαμε περισσότερα, σχετικά με το άγχος που δεν το θέλεις, αλλά στο φέρνουν τα προβλήματα της ζωής, εκτός αν είσαι αναίσθητος και για τις νουβέλες που δεν έχει κανένα νόημα, το να γεννηθούν από μένα, μόνο και μόνο για να αποδείξω στον κόσμο, αν μπορώ να γράψω αλλιώς ή όχι. Υπάρχουν τόσοι μορφωμένοι και ξεκούραστοι συγγραφείς για να το κάνουν, γιατί να ταλαιπωρούμαι και να ταλαιπωρώ τον κόσμο κι εγώ;
Εκείνο που δεν του είπα είναι, ότι σ' εκείνο το "Μακάρι" τελειώνει το είδος, οι γυναίκες ξύπνησαν, τέλος Υπομονής,δύσκολο να πραγματοποιηθεί!
Είπαμε και για τα δικά του σχέδια, χάρηκα, γιατί τα δικά του βιβλία έχουν άλλη αξία, τι να ξαναλέμε τώρα;
Είμαι πολύ υπερήφανη για τον δάσκαλό μου!
Φτάνει!
