...Μόνο αυτό το τραγούδι... και δυνατά... πολύ δυνατά, παππού, μπόρεσε να σταματήσει τα νερά που ξεχύθηκαν καταπιεσμένα στην σημερινή μέρα μου...
Η Χαρούλα Φράγκου άνοιξε απρόοπτα και με χειρουργική τεχνική το φράγμα της ψυχής μου, σήμερα και μ' έπνιξε μ' ένα ξεχωριστό τρόπο λύτρωσης...
Κόσμε χρυσέ, εγώ θα σε κερδίσω, έστω και πνιγμένη, έστω και βοηθούμενη απ' το σωσίβιο της μεγαλοψυχίας των λίγων καλών κολυμβητών που υπήρχαν και θα υπάρχουν δίπλα στη ζωή μου και στο ποτάμι της.
Χαρούλα Φράγκου, "Σ' ευχαριστώ, Σ' ευχαριστώ..."!
Μείνε Καλή Ναυαγοσώστρια, μείνε εκεί ψηλά στο θεωρείο σου, μείνε όπως είσαι, σε παρακαλώ, σ' επιφυλακή, μείνε να σε βλέπω εκεί στη θέση σου, να μη φοβάμαι τα μεγάλα στριμώγματα του ποταμού, να μη φοβάμαι να κολυμπήσω, να μη φοβάμαι το τσάκισμα των βράχων, να μη φοβάμαι τα λασπόνερα, τις όχθες, τους γκρεμούς, να κολυμπάω, να επιπλέω, ώσπου να φτάσω να ξεχυθώ στη θάλασσα, εκεί που όλα τα νερά ενώνονται και γίνονται ένα...
"Ευχαριστώ, Σε!" έμψυχη ΘΕΣΣΑΛΙΑ που φιλοξένησες άπειρες φορές τις μεγάλες συγκινήσεις μου και Στάσεις της ζωής μου!
Να 'ναι μακρύς ο δρόμος σου κι ολόφωτες οι Στάσεις σου, για όλο τον κόσμο, χωρίς κανένα τέρμα!...
Αγαπημένε μου Παππού- Πατέρα, σήμερα, ήθελα να πάω στο χωριό, να κρυφτώ στα γαλαζοπράσινα χρώματά του...
Δεν πήγα. "Πολύχρωμα" εμπόδια με κράτησαν εδώ και κολυμπάω ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, συγκινημένη, ακριβά πλρωμένη και φορτωμένη, αδύναμη να κολυμπήσω σε πραγματικά θαλασσινά νερά.
Σήμερα μετράει το πιο δυνατό μου μπάνιο και η βαθύτερη βουτιά στα έσω μου... μα και στα έξω μου, χάρη της Χαρούλας!
Για την ψαριά μου, απόδειξη δεν έχω, ακόμα! Θα φτάσει αργά η εφημερίδα στα χέρια μου.
Έφτασαν όμως, οι φωνές και δυο απαγγελίες.
Την πρώτη την διέκοψα απ' την αρχή, γιατί γρατζωνούσε...
Ήταν του άντρα μου.
Η δεύτερη, υπήρξε και η πρώτη.
Ήταν της Χαρούλας.
Χάιδευε τ' αυτιά της ψυχής, κι εκείνα τα παλιά γνώριμα κορίτσια κολύμπαγαν μαζί σε μπλε θάλασσες...
"Το κατά δύναμιν" της κάθε μιας.
(Η δική μου ιντερνετική δύναμη λύγισε στην ενημέρωση του blog της Χαρούλας, μα εκείνη ξέρει πως να βρίσκεται πάντα, πολύ μπροστά!... Κάποια στιγμή, μελλοντική, ελπίζω πως θα την φτάσω, τουλάχιστον στην ενημέρωση!... Θέμα "φραγμάτων", Χαρούλα μου! Εσύ, ξέρεις!)
Υγ. Η φλόγα του καντηλιού μου με καλεί.
Ώρες με κοιτάζει και τρεμοπαίζει κι εγώ σιωπώ, θέλοντας να δω πόσο θ' αντέξει.
"Ήρθε η ώρα ν' αλλάξεις το φυτιλάκι", νοιώθω ότι μου λέει ο Άγιος Εφραίμ, μαζί με τόσα Άλλα... "Ευχαριστώ, ΣΕ, Άγιε Εφραίμ!..."
Υγ. 2, ώρα 6 απογευματινή...
Στεγνώνοντας με την Χαρούλα, εδώ!
