Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα...

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

...άρωμα μανώλιας




Φεύγοντας... σύγκρινα στιγμές
Το ποτάμι είχε στερέψει...
Πέτρες παντού.
Το πράσινο οργίαζε...
Το άρωμα μανώλιας μ' ακολουθούσε...

5 σχόλια:

  1. "... Φεύγοντας, σύγκρινα στιγμές...
    Το (δικό μας ποτάμι, ο Σελινούντας) είχε στερέψει... "
    Μια παλαιά φιλία πετροβόλισε αναμνήσεις που κρέμονταν από έναν ιστο αράχνης...

    Το άρωμα απ' τ' αγιόκλιμα με περίμενε...
    Σε σκέπτομαι,
    με αγάπη,
    Υιώτα
    Αστοριανή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κάποτε... όταν Έφυγε η μάννα, στο πρώτο βιβλίο, ρωτούσα:
    "Αν τα ποτάμια γυρίζαν πίσω,
    πες μου,
    θα γύριζες κι εσύ;"
    Αχ, ρε Γιώτα μου!
    Φιλάκια πολλά!
    Κι εγώ σε σκέφτομαι, αλλά δεν φτάνει!
    Προσαρμόστηκες;
    Θα ρθω να μάθω νέα σου τώρα, γιατί μετά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στο παρά 3! Να μείνει η χθεσινή και η σημερινή ημερ. παππού! 3 και 4 Ιούνη 2019

    https://katerinadestapa.blogspot.com/2019/06/blog-post.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η μανόλια...
    ΟΙ γέφυρες γκρεμίστηκαν...
    Τίποτα δεν είναι ίδιο. Έχω καιρό να πάω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. (εύκολο, νομίζεις, να βρω παλιούς κωδικούς;)
    Έχω καιρό να πάω στο Γηροκομείο. Η ξύλινη δεν υπάρχει πια, τίποτα (γενικώς), δεν είναι ίδιο.
    Αιωνία η μνήμη σου, παππού!
    Και της γιαγιάς και της μαμάς και του αδελφού και ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ, είστε ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ και μας "βλέπετε"!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή