Κατά λάθος, εξεπήτιδες, πήγα...
Ποια χέρια, ποια πόδια και ποια σκαλιά;
Τι σαν τα μέτραγα; Διπλά τα έβλεπα.
Έφυγα τρέχοντας, λες και πίσω μου με πετροβολούσαν...
Πόσο έντονα όλα, πόσο ίδια μα και πόσο διαφορετικά...
Καθισμένη στο παγκάκι για ώρα, μέχρι να έρθει ο Δημήτρης να με πάρει, είχα όλο τον χρόνο να σκεφθώ και να ηρεμήσω. Έβλεπα κόσμο να φεύγει και δεν ήξερα αν τους ζηλεύω, αν είμαι σε καλύτερη ή χειρότερη μοίρα, αν πρέπει να χαίρομαι ή να λυπάμαι...
Τίποτα δεν ξέρω πια...
Δεν ξέρω καν, αν πρέπει να πηγαίνω εκεί.
Ειδικά σ' Εκείνο το δωμάτιο.
Εκεί με βρήκαν τα κύματα. Όλα τα άλλα τα άντεξα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου